Ήταν Μάιος του 2012 , θυμάμαι  είχε ζέστη εκείνη την μέρα.  Το προηγούμενο βράδυ κάναμε ανακαίνιση στο μαγαζί που δουλεύα. Ήμουν φανερά εξαντλημένη αλλά δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Όσο κοντέυαμε στο φαρμακείο η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.  Φυσικά δεν κατέβηκα εγώ, θα με αναγνώριζαν στο φαρμακείο  και δεν το θελα.  Φτάσαμε σπίτι μου και έμεινα μονη. Δεν άντεξα. Μόλις έφυγε πήγα στο μπάνιο. Ίσως η δυσκολότερη αναμονή της ζωής μου, ο χρονος δεν έλεγε να περάσει . Από το μυαλό μου περνούσαν τόσο γρηγορα οι σκέψεις, νόμιζα πως θα τρελαθώ. Λες και αυτο δεν συνέβαινε σε μενα αλλά σε  κάποια άλλη. Κι όμως σε μενα συνέβηκε. Και ξαφνικά δύο μικρές ροζ γραμμούλες, το ΄ξερα, βαθιά μέσα ήμουνα σίγουρη για το αποτέλεσμα. Και χωρίς να το εχω καταλάβει ηξερα και την απαντηση. Και εκεινη ηταν η μερα που ειπα το ναι στην μητροτητα. Ένα ναι που θα αλλαζε οριστικά την ζωή μου. Το εβαλα πισω στο κουτι του, το εκρυψα ψηλα στην σιφονιερα μου  και τον πηρα τηλεφωνο .  Καθισα στον ηλεκτρονικο υπολογιστη και επαιζα ενα παιχνιδι, λες και δεν συνεβαινε τιποτε. Ηταν ολα μηχανικα. Ηρθε.Του  το ανακοινωσα. Χωρις να κομπιάζω του ειπα πως εγω το μωρο μου θα το κρατησω. Εκείνη ήταν η πιο καθοριστική απόφαση της ζωής μου.

Μεσα στις επομενες μερες υπήρχε μια παγωμάρα, συν το ότι είχα αρχίσει να νιώθω και τα πρώτα συμπτώματα της εγκυμοσύνης. Δεν θα μπορούσα να το κρύψω για πολύ. Ήμουν και 16,5 χρονών έπρεπε να δω πως θα χειριστω το θεμα του σχολειου. Στους γονείς μου δεν μίλησα, δεν ήξερα πως. Τα άτομα που το γνώριζαν ήταν μετρημένα στο ένα χέρι. Προσπάθησαν εντονα να μου αλλάξουν γνώμη. Εγώ έκανα πως τους ακουγα αλλα στην πραγματικοτητα δεν ακουγα κανενα. Θα αφήσεις τα όνειρα σου πίσω μου έλεγαν , θα καταστρεψεις την ζωή σου μου ελεγαν, σας πληροφορώ ότι κανένα όνειρο και κανένας στοχος μου δεν εμεινε πισω. Δεν σταματαει η ζωη με μια εγκυμοσυνη . Αντιθετως έτσι ξεκινάει μια ζωή. 

Και ηρθε η ωρα που επρεπε να το ανακοινωσω. Σπίτι πνιγόμουνα και ετσι βγηκα μια βολτα, πηγα στο μαγαζι που δουλευα και καθισα λιγο , μπήκα στο διαδίκτυο και διάβασα τα πάντα τα υπερ και τα κατα. Και ετσι ημουν προετοιμασμενη για καθε ενδεχομενο. Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό, τα χερια μου τρεμανε. Στην αλλη γραμμή η μαμα μου. Θέλω να σου πω κατι της είπα με λυγμούς. Πριν προλάβω να συνεχίσω μου λέει είσαι έγκυος. Πάγωσα. Το είχε καταλάβει, χωρίς να της πω τίποτα. Τόσο δυνατό είναι το ένστικτο της μάνας.  Ήρθε και με πήρε. Φτάσαμε σπιτι, καθισαμε στο καναπε και με εκλεισε στην αγκαλια της.Ολα θα πανε καλα μου ειπε και ξεκινησαμε να βαζουμε τα πραγματα σε μια σειρα. Μου έκλεισε ραντεβου στον γυναικολογο και πηγαμε μαζι. Εκεινη την μερα ακουσα για πρωτη φορα το χτυπο της καρδουλας της και μεσα μου ηρεμησα, ηξερα σιγουρα οτι εκανα το σωστο. Ο ηχος ηταν τόσο ρυθμικος, τι γλυκο να τ΄’ ακους. Καθοριστική εμπειρία η μερα που ακους για πρωτη φορα την καρδουλα του μωρου σου. Και ετσι ολα πηραν τον δρομο τους. Και το ταξίδι της μητρότητας ξεκίνησε, ένα ατέρμονο ταξίδι, χωρίς γυρισμό…το πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου.

“A mother’s joy begins when new life is stirring inside… when a tiny heartbeat is heard for the very first time, and a playful kick reminds her that she is never alone.” – Author Unknown

Ένα ταξίδι που μέχρι σήμερα μου έχει διδάξει τόσα πολλά, μα πάνω απ όλα μου ανέθεσε τον σπουδαιότερο ρόλο που μου δόθηκε ποτέ, αυτόν της μητέρας. Και η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Από τα απλά πράγματα συνειδητοποιούσα ότι τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο πια. Χωρίς βέβαια αύτο να είναι κακό.  Η μεγαλύτερη αλλαγη; Πολύ απλά;  πριν είχα να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου , τώρα πρώτο μου μέλημα, κόρες μου.  Ότι κάνεις, ότι σκέφτεσε βασίζεται πάνω στο παιδί σου. Ένα καινούργιο  κεφάλαιο, μια καινούργια καθημερινότητα που όμως δεν μπορείς να φανταστείς αλλιώς. Η αίσθηση της ολοκλήρωσης, το τεράστιο απόθεμα της ψυχικής δύναμης, τώρα είσαι έτοιμη για τα πάντα. Τώρα αντιλαμβάνεσε την έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης.

Φυσικά υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που θες να πάρεις φόρα και να με δύναμη να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, γιατί δεν είναι όλα ρόδινα και μην αφήσεις κανένα να σου πει το αντίθετο. Το ταξίδι αυτό΄είναι γεμάτο σκαμπανεβάσμτα και δύσβατα μονοπάτια που συνάμα όμως έχει τόσα πολλά να προσφέρει. Γιατί στην τελική, υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από δυό αθώα ματάκια και ένα ζευγάρι γλυκά χείλη να σου λένε σ αγαπώ; Όχι δεν υπάρχει, πλέον το λέω με σιγουριά.

Ειρήνη Καραγιώργη