Ας προσέχουμε η μια την άλλη. Η καθεμία ξέρει καλύτερα.

Να θηλάσω ή να μη θηλάσω;

Η αρχέγονη πράξη «δια-σύνδεσης» του νεογέννητου με τη «πηγή-μάνα»: Θηλασμός. Από μωρά μαθαίνουμε ότι όταν θέλουμε κάτι κάνουμε φασαρία. Τότε, για να μας ηρεμήσουν, να κάνουν «φιμώσουν», να μας κάνουν να σιωπήσουμε, πρέπει να μας δώσουν κάτι να ασχολούμαστε, να μας «μπουκώσουν» με κάτι. Κι όλοι γνωρίζουμε τη φράση που μας λέγανε «όταν τρώμε δε μιλάμε», ενώ μεγαλώνοντας «βγαίνουμε για φαΐ, για να τα πούμε»

Το πρώτο αίτημα πάντως γίνεται σχεδόν ασυνείδητα. Το μωρό πεινάει και δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σημαίνει «αίσθηση της πείνας». Δεν αντιλαμβάνεται καν το αίτημα του, πόσο μάλλον την «λύση». Και ξαφνικά, εκεί που η αντίδραση σε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία είναι το κλάμα, τσουπ, να σου κάτι στο στόμα. Από τη μία, το στομα «μπλοκάρεται», δεν μπορεί να κλάψει πλέον. Από την άλλη, το ρούφηγμα, που πρόκειται για την αυτοματοποιημένη αντίδραση, δε σου αφήνει περιθώρια να κλαις ταυτόχρονα. Και η ανάγκη ικανοποιείται και στις δυο πλευρές. Έστω για λίγο. Τόσο, όσο, ώστε στη συνέχεια σιγά σιγά θα αντικαταστήσουμε το στήθος με μπιμπερό ή πιπίλα. Το εφέ θα είναι το ίδιο. Τα ίδια και τα βήματα: 1. Πεινάω/αιτούμαι κάτι, 2. Κλαίω/διαμαρτύρομαι για να το διεκδικήσω, 3. Μου παρέχεται η λύση στο αίτημα κι εγώ σιωπώ. Αργότερα, μεγαλώνοντας θα μας μάθουν να «σιωπούμε» όταν θέλουμε ή όταν αιτούμαστε κάτι.

Όταν μεγάλωνα, θυμάμαι την μάνα μου να λέει ιστορίες για τον τρόπο που βύζανα. Είτε ρουφούσα και δεν έβγαινε γάλα, είτε βύζανα με μανία λες και δεν υπάρχει αύριο, είτε κολλούσα τα χείλη μου και τα άφηνα εκεί στο στήθος, επειδή ήταν άνετα και η αίσθηση ωραία, χωρίς ωστόσο να κάνω καμία προσπάθεια για να φτάσω μέχρι το γάλα. Όλες/όλοι μας θα έχουμε αντίστοιχες ιστορίες να διηγηθούμε όταν είμασταν μωρά. Μάλλον ήρθε η ώρα να φτιάξουμε εμείς τις ιστορίες αυτές για τα παιδιά μας, ώστε κι αυτά μεγαλώνοντας να έχουν τις δικές τους. ☺️

Ο θηλασμός δεν είναι ευχάριστος για όλες τις γυναίκες. Και αυτό δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να το πούμε. Για κάποιες η εμπειρία είναι απλά περίεργη. Για άλλες η εμπειρία έχει σχέση με τη σύνδεση που θέλουμε να έχουμε με το μωρό μας. Για κάποιες, ο θηλασμός μπορεί να είναι μια πρόκληση, να είναι δύσκολη εμπειρία, να μην μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Άλλες μπορεί να μη θέλουν να θηλάσουν καθόλου. Κάποιες μπορεί να θέλουν και να μην μπορούν. Κάποιες να μπορούν αλλά να μη θέλουν. Κάποιες ενδεχομένως να μην το επέλεγαν, αλλά θα το έκαναν για χάρη του μωρού. Όλες οι αποφάσεις πρέπει να γίνονται σεβαστές. Εξάλλου μπορεί να μην είμαι επιλογές, αλλά τα πράγματα να μην γίνονται αλλιώς. “One size doesn’t fit all”. Η αλήθεια είναι ότι έρευνες έχουν καταδείξει πως ο θηλασμός δίνει σημαντικά αντισώματα στο μωρό, και το βοηθά  αντεπεξέρχεται σε ευκαιριακές ιώσεις, να αρρωσταίνει λιγότερο. Αφού το ανοσοποιητικό του σύστημα δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα εντελώς, τα αντισώματα τα παίρνει από το γάλα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μια μανούλα πρέπει σώνει και καλά να θηλάσει. Υπάρχουν πάντα κι άλλες λύσεις και εναλλακτικές. Είναι εντάξει να επιλέξει η καθεμιά, ανάλογα με τις συνθήκες της και τις πραγματικότητες που έχει να αντιμετωπίσει.

Την σύνδεση με το μωρό μας άλλωστε θα την χτίσουμε μέσα στο χρόνο, έτσι κι αλλιώς, σιγά-σιγά, είτε θηλάσουμε, είτε όχι. Ας προσέχουμε η μια την άλλη και να μην κρίνουμε αν δε ξέρουμε. Ή καλύτερα, ας μην κρίνουμε κανέναν. Η καθεμία ξέρει καλύτερα για την εαυτό της.