Είναι βράδυ, οι μικρές κοιμήθηκαν, δεν έβαλα πλυντήριο ούτε έπλυνα τα πιάτα,  αλλά δεν έχω την ενέργεια να κάνω τίποτα. Και δεν με νοιάζει κιόλας. Αφού πέρασα αρκετή ώρα ψάχνοντας  κάτι να δω στο Netflix, ξαπλώνω. Τελικά δεν βρήκα κάτι,  πάω στο κρεβάτι.

Κλείνω τα μάτια μου και έρχονται χίλιες σκέψεις στο μυαλό. Η do to λίστα για την επόμενη μέρα. «Πώς θα τα προλάβω όλα αυτά, δεν είναι αρκετός ο χρόνος. Λέω δεν πειράζει και τι έγινε αν δεν τα προλάβεις. Κοιμήσου τώρα γιατί πρέπει επιτέλους να ξεκουραστείς.» Και εκεί που θες τόσο απεγνωσμένα να αφεθείς , ξαφνικά να που εμφανίζονται τα πιο δύσκολα ερωτήματα στο μυαλό σου. Απ΄ αυτά τα υπαρξιακά  που θες ώρες και ώρες να βγάλεις άκρη μέσα από συζητήσεις και ψυχανάλυση. Και στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τα λόγια της μικρής μου που μου είπε όταν με είδε πολύ άρρωστη για μέρες.

«Μαμά μου τι έχεις, δεν θέλω να πάθεις κάτι; Τι θα γίνει αν πάθεις κάτι;»

 Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτά τα λόγια απ την μικρη μου. Και κάθε φορά η απάντηση  μου είναι η ίδια, την παίρνω αγκαλιά και της λεω τρυφερά, σχεδόν ψιθυριστά « η μανούλα δεν θα πάθει κάτι , η μανούλα θα είναι δίπλα σου, και θα σε φροντίζει, όλα θα πάνε καλά , στο υπόσχομαι»

Έδωσα πολλές φορές αυτή την υπόσχεση, αλλά έρχονται μέρες που δεν ξέρω αν έκανα καλά. Γιατί ας μην γελιόμαστε τα παιδιά έχουν αυτό το έμφυτο ένστικτο που απλά και μόνο κοιτώντας μας στα μάτια ξέρουν ότι κάτι συμβαίνει. Κι όσο καλά κι αν προσπαθούμε να κρύψουμε το πρόβλημα πάλι αυτά εκεί , με τα διαπεραστικά ματάκια τους που βλέπουν βαθιά μέσα μας, ξέρουν την αλήθεια. Η υπόσχεση που τους δίνουμε είναι ειλικρινής και βγαλμένη από την ψυχή μας, όμως τι γίνεται σε περίπτωση που δεν μπορούμε να την κρατήσουμε. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η ζωή και οι ανατροπές της δεν περνάνε πάντα απ το χέρι μας.

Άρα λοιπόν τι γίνεται, πως προστατεύεις ένα αθώο πλασματάκι όταν του δίνεις αυτή την υπόσχεση αλλά τελικά δεν μπορείς να την κρατήσεις.

Γυρνάω από την άλλη και ξανακλείνω τα μάτια. Θέλω να κοιμηθώ, αλλά πρώτα θέλω να βρω μια απάντηση. Και εκεί που παλεύω να χαλαρώσω σκέφτομαι , η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και πολλά πολλά εμπόδια για να ξεπεράσουμε. Κι όσο έχουμε μικρά μωρά  καλούμαστε να τα ξεπεράσουμε μόνες μας και όσο το δυνατό πιο αθόρυβα για να μην καταλάβουνε κάτι. Δεν θέλουμε να τους μαυρίσουμε την ψυχούλα.

Αυτά όμως πάντα καταλαβαίνουν.

Και σκέφτομαι, μήπως το  πιο σωστό  είναι να τους μιλάμε ακόμη και για αυτά τα δύσκολα, ανάλογα με την ηλικία τους εννοείται , στο σημείο που μπορούν να κατανοήσουν. Χωρίς βέβαια να μετατοπίζουμε το βάρος και την ευθύνη πάνω τους, γιατί σίγουρα η αθώα κι ευαίσθητη ψυχούλα τους δεν μπορεί να τα αντέξει.

Να μιλάμε σ αυτά. Να τους εξηγούμε όσο καλύτερα μπορούμε και να βρίσκουμε πάντα τα θετικά στις δύσκολες στιγμές και αυτά να τονίζουμε. Τα παραμύθια και καμιά φορά και τα κινούμενα σχέδια μπορεί να τους βοηθήσουν στο να κατανοήσουν καλύτερα μία δύσκολη κατάσταση.

Χωρίς να τους χαλούμε τον μικρόκοσμο τους , τους μαθαίνουμε ότι και στα δύσκολα μένουμε ενωμένοι και εστιάζουμε στα όμορφα, στα θετικά, σ αυτά που μας δίνουν δύναμη.

Ηρεμώ λίγο και είμαι έτοιμη να αποκοιμηθώ. Και ξαφνικά με πιάνει ένα άγχος και σφίγγεται το στομάχι μου και δεν ξέρω πως να ηρεμήσω. Και αν εγώ δεν είμαι εδώ, τι θα γίνει. Και με πιάνει το κλάμα μόνο και μόνο στην σκέψη ότι αν μου συμβεί κάτι , δεν θα είμαι εδώ  να δω αυτά τα υπέροχα πλασματάκια να μεγαλώνουν ,να κυνηγάνε τα όνειρα τους και να είμαι εγώ εκεί να τους καμαρώνω και να τους κρατάω το χέρι σ όλη την διαδρομή.

Μαύρες και σκοτεινές σκέψεις αυτές. Αλλά πιστεύω σ όλες έχει περάσει απ το μυαλό . Και τότε καταλαβαίνω ότι δεν περνάει καθόλου απ το χέρι μας αυτό. Έτσι λοιπόν στόχος  πρέπει να είναι να τους δίνουμε όσο πιο πολλά εφόδια μπορούμε. Τώρα που είμαστε εδώ μαζί τους. Όσο κουρασμένες και να νιώθουμε, στις μικρές καθημερινές στιγμές δίνονται τα καλύτερα μαθήματα ζωής. Όταν μπορέσεις να τους μεταδώσεις αυτά τα μαθήματα, τις αξίες, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη αλλά και πως μέσα στην καθημερινότητα τους μπορούν να ξεπερνούν μικρά μικρά εμπόδια,  τότε είσαι στον σωστό δρόμο. Γιατί αν μάθουν καθημερινά να το κάνουν αυτό, όταν έρθει κάτι πιο μεγάλο θα μπορούν να το αντιμετωπίσουν.

Κι αν δεν είμαι εδώ θα ξέρω ότι τους άφησα κάτι. Ένα μικρό θησαυρό. Και θα μπορούν να ανατρέχουν σ αυτό , να θυμούνται πως ότι προ έκυπτε  το ξεπερνούσαμε μαζί εστιάζοντας στα θετικά. Ίσως έτσι με ένα μαγικό τρόπο θα είμαι πάντα δίπλα τους να τους κρατάω το χέρι, ακόμη κι είναι πολύ μακριά.

Για τα παιδιά μας εμείς είμαστε το σημείο αναφοράς τους, τα πρώτα πρότυπα τους. Αν εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι θα είναι και αυτά. Εμείς πρέπει να τους δώσουμε τα εφόδια.

Επιτέλους νιώθω πιο ήρεμη τώρα. Ξέρω ότι κάνω ότι περνάει απ το δικό μου χέρι. Δεν είμαι αλάνθαστη, ποτέ δεν θα γίνω, όμως ένα πράγμα μπορώ να το πω, σας αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Και φροντίζω αυτό να το νιώθετε καθημερινά.

Σας βλέπω να κοιμάστε δίπλα μου. Σας φιλάω στο μέτωπο και κοιμάμαι ήρεμη ξέροντας ότι πάντα θα είμαι κομμάτι σας.

Ειρήνη Καραγιώργη